|
|
|
|
Stasys Eidrigevičius
Theatrum Corporis
|
|
|
Polski Dom Aukcyjny "SZTUKA" zaprasza do odwiedzenia wystawy najnowszych prac Stasysa
Eidrigevičiusa, zatytułowanej Theatrum Corporis.
Stasys Eidrigevičius (ur. 1949, Mediniškai, Litwa) — artysta bardzo wszechstronny — m.in. grafik,
ilustrator i malarz, w latach 1968-1973 studiował w Wilnie w Instytucie Sztuk Pięknych; w roku 1970 miał
swą pierwszą wystawę indywidualną, a od roku 1980 mieszka na stałe i tworzy w Polsce.
Jest artystą bardzo popularnym i lubianym. Ma swój własny styl, który zyskał mu uznanie
zarówno wśród fachowców, jak i publiczności na całym świecie. Przełożył dziecięce doświadczenia
z małej litewskiej wioski na język uniwersalnych symboli i metafor — czasem pełnych pogody, innym
razem — smutku. Jego figuratywną sztukę cechuje atmosfera surrealizmu z akcentami ironii i groteski.
Posługuje się różnymi technikami (gwasz, olej, pastel, wykorzystuje rozmaite techniki graficzne). Jest
autorem setek plakatów i grafik, zorganizował wiele instalacji i performances. Wykonał ilustracje do
około sześćdziesięciu książek. Tworzy także ekslibrisy, maski i rzeźby. Ostatnio chętnie posługuje się
fotografią.
Niniejsza wystawa prezentuje trzy nowe cykle fotograficzne (Przy oknie, 2001; Biały pokój,
2002; Paryż — Warszawa, 2003), instalację pt. Ściana ciszy oraz nieco starsze rysunki, gwasze,
akwarele i pastele, których wspólnym mianownikiem jest maska — motyw przewodni twórczości Stasysa. Obok
dzieł z lat ostatnich, wystawa przypomina także prace starsze, dając okazję prześledzenia ewolucji
Stasysowej ikonografii oraz znalezienia cech wspólnych dla całej twórczości artysty.
Fotografie z cyklu Przy oknie są oszczędne pod względem ilości używanych rekwizytów. Na
każdej z czternastu prac pojawia się postać, raz z nagim torsem, innym razem szczelnie omotana
tkaniną czy sznurkiem. Ciało — jeden z głównych problemów sztuki lat dziewięćdziesiątych — wprowadziło do
twórczości Stasysa zupełnie nową jakość. W niemal wszystkich kompozycjach dialog toczy się między
"naturalnością" ciała i sztucznością rekwizytów — głownie masek. Cykl pt. Biały pokój, powstały w
Warszawie i Chicago, obejmuje dziesięć fotografii wykonanych w unikatowej technice — tzw. procesie
Fressona. Charakteryzuje je przygaszona tonacja barwna i efekty walorowe pokrewne tym uzyskiwanym w
litografiach. Cykl ten, wykonany na grubym papierze akwarelowym, dzięki dużym formatom prac stoi na
granicy fotografii i malarstwa. Jest w nim sporo obyczajowej odwagi, ale nagość upozowanych postaci
nie jest wyzywająca. Dojmująco obecna jest w nim samotność, chętnie przywoływana przez krytyków w
odniesieniu do starszych prac Stasysa. Z kolei cykl dziesięciu fotografii pt. Paryż — Warszawa zaskakuje
doborem rekwizytów i jednocześnie nosi w sobie sporo analogii z wykonywanymi niegdyś przez artystę
miniaturami i ekslibrisami.
Najnowszy projekt Stasysa — instalacja zatytułowana Ściana ciszy — to setki cementowych,
głów-masek, odlewów własnej twarzy artysty, jednak jak najdalszych od idei autoportretu,
umieszczonych w półkach-przegródkach z nieheblowanego drewna. Artysta poddaje je zabiegom
dekonstrukcyjnym: są okaleczone, niepełne, rozprute, zapuchnięte. Strukturę cementu Stasys wzbogaca o fragmenty
cegieł, papy, kamieni, gazet, drutów.
Lekkie twarze to grupa wybranych, nietrwałych, delikatnych masek papierowych, których — choć
nabrały kształtu na twarzy Stasysa, są jej odbiciem — i tym razem nie należy traktować jako
autoportretów. Są wykonane z najróżniejszych rodzajów papieru, którego faktura, grubość, naturalna barwa,
odpowiadają za ostateczny efekt. Prawie nie podmalowane, a przez to niemal organiczne, stanowią
gotową całość same w sobie, ale mogą też być używane w instalacjach, fotografiach czy performances.
Dziesięć utrzymanych w subtelnej, wyważonej kolorystyce prac, wykonanych w technice
temperowej, powstałych w latach 1983-1985, cechuje dbałość o szczegóły i staranny rysunek — który uważa
Stasys za najważniejszy w każdej ze swoich kompozycji. Zdecydowana kreska Stasysa w rysunkach
tuszem jest trafna i rozpoznawalna. Siłą rysunków Stasysa jest minimalizm formalny.
Wszystkie te sugestywne prace rysunkowe mogą być postrzegane zarazem jako źródło i
konsekwencja nowych cyklów fotograficznych czy Ściany ciszy, stąd ich obecność na wystawie jest
uzasadniona. Opowieść, którą snuje Stasys, ma wyraźne korzenie i ulubiony refren, którym jest maska.
Wystawie towarzyszy bogato ilustrowany
katalog przygotowany przez wydawnictwo IRSA.
|
|
|
|
PRACE
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
